Most Rialto (wł. Ponte di Rialto) uznawany jest za geograficzny środek Wenecji. Jest masywną i dostojną budowlą należącą do najbardziej charakterystycznych zabytków Wenecji. Na lewo od mostu rozciąga się najstarsza część miasta – Rialto (nazwa ta pochodzi od słów „rivo alto”, czyli „wysoki brzeg”). Na Rialto, od początku istnienia Wenecji, skupiało się życie handlowe miasta, dlatego to właśnie tutaj, w zakolu Kanału Grande, zbudowano pierwszy most. To właśnie tędy kupcy przechodzili do dzielnicy San Marco, gdzie usytuowana była Bazylika św. Marka, Pałac Dożów i najważniejsze miejskie urzędy. We wczesnym średniowieczu oba brzegi Kanału Grande łączył most pontonowy. Ok. poł. XIII w. powstała tu konstrukcja drewniana, która jednak kilka razy uległa zniszczeniu. Dzisiejszy, kamienny Most Rialto, został wzniesiony w latach 1588 – 1591 według projektu Antonio da Ponte. Architekt zbudował konstrukcję jednoprzęsłową, którą ozdobił eleganckimi arkadami. Wewnątrz mostu, po obu stronach uliczki, ustawione zostały dwa rzędy kramów kupieckich, które pozostały tam do dziś. Co ciekawe, pomimo tego, że wenecjanie w następnych wiekach nie szczędzili pieniędzy na rozbudowę swojego miasta, Most Rialto pozostał do poł. XIX w. jedynym mostem przerzuconym nad Kanałem Grande. Dopiero bowiem w 1854 r. zbudowany został Most Akademii, który połączył dzielnicę San Marco z Dorsoduro.Most opiera się na jednym luku, który wznosi się 7,5 m nad lustrem wody. Ze szczytu roztacza się wspaniały widok na obie strony Kanału. Jest to najstarszy most wenecki. ma 28 metrów dlugości. Łuk mostu opiera się z każdej strony na 6 tysiącach dębowych pali, wbitych w dno kanału, dla wzmocnienia budowli. Budowa trwała 4 lata, a jej koszty wyniosły ok 250 tys. dukatów.
Most Westchnień (wł. Ponte dei Sospiri) to z kolei najbardziej romantyczny most Wenecji. Jak głosi miejscowa legenda, pocałunek pod mostem, na gondoli i w blasku zachodzącego słońca, gwarantuje dwojgu ludziom dozgonną miłość. Prawda jest jednak taka, że romantyczne historie związane z Mostem Westchnień zostały stworzone dopiero w XIX w. przez pisarzy romantycznych. Historie o jękach skazańców, prowadzonych z więzienia do Pałacu Dożów i wzdychających do swoich ukochanych, to literacka fikcja. Most co prawda rzeczywiście służył do przemieszczania więźniów z Pałacu Dożów, w którym obradował Trybunał Kryminalny, do wybudowanego w XVII w. po drugiej stronie kanału więzienia, ale w owym czasie egzekucje wykonywano już w Wenecji stosunkowo rzadko, a w więzieniu przetrzymywani byli głównie pospolici przestępcy. Dziś Most Westchnień – dzieła Antonio Contino z pocz. XVII w. ,najlepiej jest oglądać z pokładu gondoli albo z przerzuconego w południowej części Kanału Pałacowego Słomianego Mostu. Wewnątrz mostu znajdują się dwa oddzielone od siebie korytarze.-jedna prowadzono do cel skazańców a drugiej korzystali urzędnicy sądowi. Aby wydać wyrok sądu potrzeba było 8 z 10 głosów doradców doży. Nawet jak skazańcom udało się przeżyć do końca wyroku, nie wypuszczano ich na wolność nim nie uiścili kosztów sądowych, należności za mieszkanie i wyżywienie. Ich niezapłacenie oznaczało konieczność pozostania w więzieniu bezterminowo na łasce doży.
Caffe Florian –pierwsza wzmianka o kawie pojawiła się 1585 po doniesieniach o ziarnach kawy stosowanych przez Turków do produkcji pobudzającego napoju, niepozwalającego zasnąć. Pierwsze porcje przywieziono do miasta i sprzedawano jako leki, później zaczęto handlować w portyku prokurencji na straganie zwanym dell Arabo. Do końca następnego stulecia przy placu powstało 30 kawiarni serwujących ten modny napój Jest to najstarsza włoska kawiarnia i jest jednym z symboli miasta laguny. Otwarty 29 grudnia 1720 przez Floriano Francesconiego pod nazwą Wenecja Zwycięska, został wkrótce przemianowany przez patronów na "Florian", nazwisko właściciela w dialekcie weneckim. Od tamtej pory trwa nieprzerwanie do dnia dzisiejszego cafe espresso można kupić za jedyne 7 euro!!
Canal Grande – cieśnina w Wenecji o długości 3,8 km. Canal Grande płynie starym korytem rzeki, przecinającej wysepki laguny. Z kanału głównego odchodzi 45 kanałów bocznych, zwanych rio. Ma kształt odwróconej litery "S" i przepływając przez środek miasta dzieli je na dwie części, każda po 3 dzielnice (siestery): Cannaregio, San Marco i Castello oraz Santa Croce, San Polo i Dorsoduro.
Szerokość cieśniny waha się od 30 do 60 m osiągając głębokość nawet do 6,0 m. Brzegi łączą cztery mosty:
Most Akademii(wł. Ponte dell'Accademia)
Most Bosych (wł. Ponte degli Scalzi)
Most Rialto (wł. Ponte di Rialto)
Most Konstytucji (wł. Ponte della Costituzione)
Kanał został zbudowany w XV wieku i łączy wenecką lagunę (Piazzale Roma przy dworcu kolejowym) z kanałem św. Marka (Canale di San Marco), przy Piazzetta di San Marco. Nad kanałem wznosi się aż 10 kościołów.
Po obu stronach wynurza się z wody ponad 150 marmurowych pałaców, wzniesionych w wiekach od XII XVIII, głównie w stylu gotyku weneckiego, jak również renesansowym, barokowym, a najczęściej stanowiącym mieszankę kilku stylów. Stanowiły one reprezentacyjne siedziby bogatych rodów patrycjuszowskich, które ubiegały się o miejsce nad Kanałem i rywalizowały między sobą w wystawianiu coraz świetniejszych rezydencji, tworząc w ten sposób unikalną w świecie ulicę wodną o fantastycznym kształcie i bajkowej architekturze. Nad Kanałem umieszczano przedstawicielstwa handlowe i magazyny (jondachi) krajów utrzymujących stosunki z Republiką Wenecką.
Campanille-Campanile - jest najwyższym budynkiem w Wenecji, ma 98,5 metra. Jest najlepszym w Wenecji punktem widokowym. Rozciąga się stąd jeden z najbardziej malowniczych i porywających widoków w Europie. Co ciekawe, choć ze szczytu dzwonnicy rozciąga się piękny widok na lagunę, kopuły Bazyliki św. Marka czy Plac św. Marka, to jednak nie widać z niego żadnego kanału. Wieża została zbudowana w 912 roku i miała być dzwonnicą dla Bazyliki św. Marka. Miała służyć także jako latarnia dla statków znajdujących się na pełnym morzu. Wieża miała tylko 20 metrowe fundamenty. Przez wiatr, słoną wodę, która ją regularnie zalewała i pioruny burzowe, które uderzały w wieżę 14 lipca 1902 roku budowla się zawaliła. ,bez wyraźnego powodu. Co zadziwiające nikt nie zginął, nie został ranny gdyż wieża zapadła się do środka. Niektórzy uznali to za cud-po pierwsze bez szwanku wyszedł z niego złoty posąg archanioła Gabriela, choć spadł z samego szczytu dzwonnicy na którym to stał od 1513, po drugie jeden z największych dzwonów Marangona przywieziony z Konstantynopola również przetrwał w jednym kawałku, po trzecie co najbardziej zadziwiające puchar ze szkła Murano, którego używano podczas otwarcia wieży również ocalał. Po kilku godzinach obrad Rada Miejska przysięgła mieszkańcom, że odbuduje wieże. Tak też się stało już w 1912 roku. Nowa budowla była jednak o 600 ton lżejsza i miała lepsze fundamenty. Inauguracja odbyła się dokładnie 1000 lat od wzniesienia pierwszej wieży. Służyła także jako przyrząd akrobatyczny, podczas karnawału w tłusty czwartek doża tradycyjnie uczestniczył w pokazie anioła albo turka wykonywanym przez akrobatę który opuszczał się na linie ze szczytu dzwonnicy do łodzi albo na loggię pałacu dożów. Mniej zabawny był widok wiarołomnych duchownych poddawanych karze nazywanej „cheba”. Polegała na wywieszeniu skazańca na wieży w drewnianej klatce. Ze szczytu dzwonnicy Galileusz demonstrował doży również działanie lunety. Niegdyś wejście na dzwonnicę było przywilejem – na szczyt nie wpuszczano cudzoziemców gdyż serrenissima obawiała się szpiegów, którzy mogliby w ten sposób odkryć strategiczne punkty portu i miasta
Plac Świętego Marka - nie bez powodu Napoleon nazwał Plac św. Marka „najpiękniejszym salonem w Europie”. Ten obszerny plac zamykają z trzech stron okazałe gmachy Prokuracji i Ala Napoleonica, od wschodu przylega do niego Bazylika św. Marka, a nad całością góruje 99 – metrowa, spiczasto zakończona kampanila.
Przez całe wieki Plac św. Marka (wł. Piazza San Marco) był najważniejszym placem miasta, politycznym i religijnym centrum potężnej Republiki Weneckiej. Tędy kroczyły uroczyste procesje, tutaj też odbywały się najważniejsze święta państwowe, w tym huczne „zaślubiny z morzem” przypadające na święto Wniebowstąpienia. Miejsce placu w życiu Wenecjan doskonale oddaje obraz Gentile Belliniego „Procesja na Piazza san Marco” z końca XV w., przedstawiający kroczących w ustalonym porządku duchownych i przedstawicieli możnych patrycjuszowskich rodów. O szczególnej roli tego miejsca mówi także jego nazwa – Plac św. Marka jako jedyny w Wenecji nazywany jest piazza, pozostałe place to campi.
Najważniejszą budowlą przylegającą do Placu św. Marka jest oczywiście Bazylika św. Marka (wł. Basilica di San Marco). Ta czerpiąca z architektury bizantyjskiej świątynia wzniesiona została dla pochowania szczątków św. Marka, skradzionych w 828 r. przez wenecjan z Aleksandrii. Ponieważ już w czasach wczesnego średniowiecza kupcy weneccy zostali zobowiązani do przywożenia z dalekich wypraw cennych ozdób i detali architektonicznych, świątynia szybko stała się prawdziwą galerią sztuki. Po złupieniu Konstantynopola w 1204 r. wenecjanie umieścili na przykład na galerii na pierwszym piętrze cztery rzymskie posągi koni – posągi, które wcześniej zdobiły hipodrom w Konstantynopolu.
Piazzetta san Marco - dwie słynne kolumny na końcu placyku widziały wiele. Niemal wszystkie kluczowe wydarzenia w historii Wenecji rozegrały się w ich bliskim sąsiedztwie. Przede wszystkim jednak wykonywano tu kary śmierci. Wszelakich złoczyńców –od zchańbionych dożów poczynając, a na pospolitych przestępcach i wrogach republiki kończąc, wieszano, wbijano na pal, pozbawiano głów. Ze wschodu przywieziono w sumie 3 kolumny, jedna jednak wypadła za burtę na lagunie. Pozostałe dwie leżały na nadbrzeżu przez niemal 100 lat nim w 1172 zdołano je podnieść za pomocą mokrych lin. W miarę wysychania liny stawały się coraz krótsze i powoli unosiły olbrzymie kolosy. Sposób został obmyślony przez inżyniera Nicola Barattiero z Bergamo, tego samego co zbudował pierwszy drewniany zwodzony most Rialto. Za swoja pomysłowość został nagrodzony jedyną przyznaną w republice licencją na prowadzenie gier hazardowych. Pozwolono mu prowadzić stolik do gry w kości pod jednym warunkiem – musiał stać tylko pomiędzy dwiema kolumnami .
Bazylika św. Marka - wielokrotnie przebudowana i rozbudowana, ukończona w zawrotnym tempie 8 lat, niestety z tego powodu ma problemy ze stabilnością. Wzorowana na bizantyjskich kościołach Konstantynopola, Bazylika św. Marka zachwyca stylistyczną różnorodnością i przepychem. Wykonane ze złotych i szklanych tesser mozaiki, detale architektoniczne przywiezione przez weneckich kupców z różnych zakątków świata, a także wyroby ze złota, srebra oraz szlachetnych i półszlachetnych kamieni, zrabowane przez wenecjan w trakcie wypraw krzyżowych, nadają wnętrzu świątyni unikalny charakter. Na dokładne poznanie skarbów bazyliki i zrozumienie ich symboliki potrzebnych jest nawet kilka dni. Bazylika św. Marka (wł. Basilica di San Marco) wznosi się po wschodniej stronie Placu św. Marka, w dzielnicy San Marco. Jest to trzecia w tym miejscu świątynia pod wezwaniem św. Marka Ewangelisty – pierwszego patriarchy Aleksandrii i od poł. IX w. faktycznego patrona Wenecji. Pierwsza świątynia została zbudowana w latach 828 – 832, dla pochowania skradzionych przez wenecjan w 828 r. z Aleksandrii szczątków św. Marka. Druga budowla została wzniesiona w II poł. X w., trzecia natomiast, dzisiejsza konstrukcja, powstała w II poł. XI w. Samo zabranie z Aleksandrii szczątków św. Marka związane było z wczesnochrześcijańską legendą, której wenecjanie chętnie dali wiarę i która głosiła, że podróżujący jednego razu do Rzymu św. Marek zatrzymał się na lagunie i ujrzał anioła, a ten przepowiedział mu, że właśnie tutaj znajdzie on miejsce swojego wiecznego spoczynku. Obecna świątynia została wzniesiona na planie krzyża greckiego, na wzór nieistniejącego już Kościoła Dwunastu Apostołów w Konstantynopolu. Jej główna bryła pozostała do naszych czasów praktycznie niezmieniona, licznym przebudowom poddawana jednak była przez wieki fasada bazyliki oraz jej wnętrze. Dość powiedzieć, że na polecenie doży Selvo (II poł. XI w.) i na potrzeby ozdoby świątyni, kupcy weneccy zostali zobowiązani do przywożenia z odległych zakątków świata rozmaitych detali architektonicznych, rzeźb, a także cennych kamieni i kruszców. Prze całe wieki w Bazylice św. Marka umieszczane były zatem nie tylko legalnie nabyte przez kupców dzieła sztuki, ale także łupy wojenne, zdobyte przede wszystkim w Bizancjum podczas wypraw krzyżowych.
Pałac Dożów jest najważniejszym, a przez to i najczęściej odwiedzanym świeckim zabytkiem w Wenecji. Przez blisko 1000 lat pałac był siedzibą weneckich dożów, choć znajdowały się tutaj również pomieszczenia innych ważnych organów państwowych, takich jak Senat i Rada Dziesięciu, a także sądy, miejskie więzienia i izba tortur. Pałac Dożów (wł. Palazzo Ducale) wznosi się przy Placu św. Marka (wł. Piazzetta di San Marco), a po stronie północnej przylega on do Bazyliki św. Marka. Historia pałacu, podobnie jak sąsiadującej z nim świątyni, sięga I poł. IXw. To właśnie wtedy, na nabrzeżu Kanału San Marco, wzniesiono pierwszą twierdzę, z której jednak wskutek licznych pożarów nic się do dziś nie zachowało. Obecny kształt uzyskała budowla na przełomie XIV i XV w., gdy przebudowana została Sala Wielkiej Rady (wł. Sala del Maggior Consiglio), a także fasady od strony nabrzeża i Placyku św. Marka (obie są dziś uważane za jedne z najwspanialszych gotyckich fasad na świecie). W kolejnych wiekach w pałacu prowadzono jeszcze liczne prace budowlane, które jednak nie zmieniły zasadniczej bryły budowli. W XV w. w północno – zachodnim narożniku pałacu powstała reprezentacyjna brama Porta della Carta, natomiast w północnej części dziedzińca Arco Foscari zbudowane zostały przez Antonio Rizzo słynne Schody Gigantów (wł. Scala dei Giganti).
